Dawny kościół św. Maurycego
Dawny kościół benedyktynek pw. św. Maurycego jest obecnie częścią zespołu budynków I Liceum Ogólnokształcącego.
Benedyktynki sprowadził do Legnicy Kazimierz Odnowiciel. Ich pierwotna siedziba ulokowana była poza murami miasta. Po 1534 r. konwent Benedyktynek przeniesiono do opuszczonego klasztoru Dominikanów św. Krzyża przy obecnym placu Klasztornym, gdzie w latach 1701-23 wzniesiono wg projektu J.J. Scheerhofera nowy barokowy klasztor z kościołem św. Maurycego. Po sekularyzacji zakonu w 1810 roku kościół został zaadoptowany na cele szkolnictwa. Przedzielona stropem nawa do dzisiaj pełni funkcje sali gimnastycznej i auli. Pierwotne przeznaczenie budowli zdradza jej charakterystyczny dla sakralnej budowli kształt i frontowa elewacja z barokowym portalem.
Kościół św. Maurycego był świątynią jednonawową. Kolebkowe sklepienie i ściany nawy zdobiła zachowana do dzisiaj, bogata dekoracja stiukowa wokół plafonów. Bezwieżową fasadę wieńczy barokowy szczyt z krzyżem. Bogato zdobiony, ujęty korynckimi kolumnami portal oraz flankowane pilastrami okna górnej kondygnacji i szczytu wyznaczają główną oś frontowej elewacji. Portal zdobi kartusz inskrypcyjny i figury świętych Benedykta, Maurycego i Scholastyki. W ściany kościoła wbudowano w XIX w. renesansowe portale wyburzanych w mieście kamienic – pozostałość lapidarium dawnego Muzeum Miejskiego.
W 1888 r. w miejscu dawnego klasztoru do północnej ściany kościoła dostawiono neorenesansowy, 3-kondygnacyjny budynek szkolny. W latach 1909-10 wybudowano kolejne - południowe skrzydło założenia. Przed nim znajduje się niewielki ogród z neobarokową fontanną i kolumną wystawy ogrodniczej odbywającej się w Legnicy w 1880 r. Dziedziniec szkolny na tyłach głównego budynku zamknięty jest od wschodu dawnym murem miejskim, na którym umieszczono barokowe epitafia, przeniesione tu w XIX w. z kościoła pw. Piotra i Pawła.
(Oprac. na podst. „Legnica: przewodnik po mieście.” Iza Sadurska-Ziątkowska, Jacek Głomb, Krzysztof Raczkowiak oraz „Zabytki Sztuki w Polsce. Śląsk”)