Stary Ratusz
Legnicki Stary Ratusz przypomina barokowy pałac i jest uznawany za najciekawszą na Dolnym Śląsku realizację tego typu architektury miejskiej. Wybudowano go w latach 1737-1741 wg projektu miejscowego budowniczego Franza Michaela Scheerhofera Młodszego. Pierwsze posiedzenie rady miejskiej odbyło się tu 15 maja 1741 roku. Ostatnie, 164 lata później, 8 kwietnia 1905 roku. Stary Ratusz jest obecnie integralnie połączony z przylegającym doń od północnej strony budynkiem teatru. Siedzibą władz samorządowych jest tzw. Nowy Ratusz, wybudowany w bliskim sąsiedztwie w latach 1902-1905.
W trakcie budowy ratusza – w związku z politycznymi i społecznymi zmianami na Śląsku, który został zajęty przez wojska pruskie Fryderyka II - zrezygnowano z pełnej realizacji pierwotnych założeń i zamknięto budowę na etapie umożliwiającym korzystanie z obiektu zgodnie z przeznaczoną mu funkcją. W 1926 roku podjęto decyzję o gruntownym remoncie budynku i jego przebudowie. Postanowiono wówczas zmienić konstrukcję dachową oraz podwyższyć i zwieńczyć nieukończoną dotąd wieżę od strony wschodniej. Wieżę nakryto neobarokowym hełmem przezroczowym, zaś namiotową konstrukcję dachu zmieniono na mansardową z lukarnami, które od strony południowej i zachodniej połączono attyką.
W takim właśnie kształcie, zbliżonym do pierwotnych założeń projektanta, ale ostatecznie zamkniętym dopiero w 1929 roku, oglądamy Stary Ratusz dzisiaj. Widzimy czystą stylowo, barokową budowlę z mocno zaakcentowaną, reprezentacyjną fasadą od strony wschodniej. Jej oś akcentuje kwadratowa wieża spinająca dwubiegowe, wachlarzowe schody prowadzące wprost na piętro. Wszystkie elewacje budynku artykułowane są przez lizeny i pilastry wielkiego porządku w stylu jońskim, ustawione na części parterowej stanowiącej cokół i biegnące przez górne kondygnacje budynku. Skromną, ale elegancką dekorację architektoniczną obramień okien i drzwi wykonano z piaskowca. Piaskowcowe są również zewnętrzne, dwuskrzydłowe schody, które zaprojektował i wykonał Johann Gallus Steudner. Ich znakomite proporcje, miękka, eliptyczna linia rzutu i ażurowe balustrady zdobione ornamentem wstęgowym sytuują je wśród najlepszych realizacji na Śląsku.
Po wojnie Stary Ratusz podzielił los wielu reprezentacyjnych budowli użyteczności publicznej naszego miasta - został przejęty przez stacjonujące w Legnicy wojska radzieckie. Połączony wewnętrznymi przejściami z budynkiem teatru i jedną z kamieniczek śledziowych przestał być obiektem pełniącym samodzielne funkcje, stał się integralną częścią teatru. Do 1965 r. pozostawał w wyłącznym użytkowaniu działającej tu rosyjskiej sceny. Po przejęciu przez polskie władze przeznaczony został na siedzibę Legnickiego Domu Kultury, a w 1977 r. oddany w użytkowanie Teatrowi Dramatycznemu. Obecnie mieszczą się tu biura Teatru Modrzejewskiej, sala klubowa i garderoby aktorów, pracownia plastyczna oraz archiwum teatru. Hol Starego Ratusza często bywa wykorzystywany jako miejsce prezentacji wystaw. W przyziemiu barokowej budowli, zgodnie z przedwojenną tradycją, mieści się Kawiarnia Ratuszowa, która zawdzięcza swój specyficzny klimat kompleksowej rewitalizacji Starego Ratusza przeprowadzonej w latach 2007-2008 z udziałem środków unijnych.
(Oprac. na podst. tekstu „Stary Ratusz” Izy Sadurskiej-Ziątkowskiej)
